نتایج و عوارض لیزیک در اصلاح نزدیک‌بینی و آستیگماتیسم بعد از پیوند نفوذی قرنیه

هدف: تعیین میزان تاثیر و ایمن بودن لیزیک (LASIK: laser in situ keratomileusis) در اصلاح نزدیک‌بینی و آستیگماتیسم باقی‌مانده به دنبال پیوند نفوذی قرنیه (PK). روش پژوهش: در 14 چشم از 13 بیمار که به دنبال PK دچار نزدیک‌بینی و یا آستیگماتیسم بالا بودند و تحمل لنز تماسی یا عینک را نداشتند؛ عمل لیزیک انجام شد. زمان انجام لیزیک، حداقل یک سال بعد از PK و حداقل 4 ماه پس از برداشتن آخرین بخیه بود. همه بیماران عیب انکساری ثابت و آستیگماتیسم منظم و قرینه داشتند. عمل لیزیک به روش استاندارد در بیماران عادی انجام شد. در همه موارد، قبل از لیزیک و 1، 3، 6 و 12 ماه پس از آن، دید اصلاح‌نشده، بهترین دید اصلاح‌شده با عینک (BSCVA)، شمار یاخته‌های اندوتلیوم قرنیه و نیز وضعیت پیوند بررسی و مقایسه شد. یافته‌ها: میانگین معادل کروی (SE) قبل از عمل 19/2±44/6- دیوپتر بود که 6 ماه پس از عمل به 03/2±47/1 دیوپتر رسید (002/0P=). میانگین سیلندر قبل از عمل 84/1±69/3 دیوپتر بود که در آخرین پی‌گیری به 15/1±55/2 دیوپتر رسید (003/0P=). BSCVA در آخرین پی‌گیری، در 4 چشم تغییری نکرد، در 8 چشم به میزان 1 تا 4 خط بهبود یافت و در 2 چشم به میزان 1 و 4 خط کاهش یافت. تنها عارضه حین لیزیک عبارت بود از وقوع یک مورد فلپ buttonhole. در هیچ چشمی، قرنیه پیوندشده کدر نشد و فرآیند رد پیوند اتفاق نیفتاد. تغییر شمار یاخته‌های اندوتلیوم قبل و بعد از عمل، از نظر آماری معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: در بیمارانی که به دنبال پیوند قرنیه دچار نزدیک‌بینی یا آستیگماتیسم هستند و نمی‌توانند عینک یا لنز تماسی را تحمل کنند؛ انجام لیزیک یک راه درمان موثر و نسبتاً کم‌عارضه است. به نظر می‌رسد که قابلیت پیش‌بینی و اصلاح توسط لیزیک، در مورد نزدیک‌بینی بهتر از آستیگماتیسم است. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1385؛ دوره 12، شماره 2: 195-188.